Stage

Ik ben ondertussen al vstgeroest op mijn stageschool. Het voelt er erg vertrouwd en ik heb het erg naar mijn zin op deze school. Het is een particuliere school en heeft daarom wel verschillen met het reguliere MULO. Alle leerlingen op mijn school doen het niveau Atheneum. Wat direct al opvalt is dat deze kinderen erg gemotiveerd en leergierig zijn. Ze weten veel, zijn erg slim en willen graag nog meer weten. Dit uit zich in klassen waarvan de leerlingen bijna allemaal erg betrokken zijn bij de les. Ik krijg erg het gevoel dat de leerlingen zien dat school een toegevoegde waarde heeft of gaat hebben in hun latere leven. De meeste Surinaamse kinderen hebben niet veel kansen. Het land gaat steeds meer achteruit waardoor hun toekomstperspectief er niet heel rooskleurig uitziet. De meeste kinderen krijgen later een baan waarbij ze erg hard moeten werken, veel uren moeten maken en weinig betaalt krijgen. Voor de leerlingen op mijn school is dit anders. Bij alle kinderen vertrekken naar Nederland na het behalen van hun diploma. Ze gaan daar op de universiteit studeren om later terug te keren of een baan te zoeken in Nederland. Ik denk omdat deze leerlingen maar al te goed beseffen dat ze meer kansen krijgen dan de meeste hier werken ze ook harder. Misschien heeft het er ook mee te maken dat dit de wat welvarendere kinderen zijn en ze daarom een andere opvoeding vanuit huis mee krijgen. Ik weet niet precies waarom dit is. Maar ik weet wel dat veel leerlingen, in Suriname maar ook vooral in Nederland van deze kinderen kunnen leren. Ik ben dergelijke klassen in Nederland niet tegen gekomen.

Ik geef erg veel lessen op mijn stageschool. Ik merk dat de kinderen graag les van me krijgen. Ze zoeken veel contact met me en zijn blij wanneer ik voor de klas sta in plaats van hun gebruikelijke biologie docente. De gebruikelijke biologie docente (mijn WPB) heeft een bepaalde manier van lesgeven waardoor er bij de leerlingen veel discipline wordt aangeleerd. Er heerst hierdoor een bepaalde sfeer die ik niet altijd als even prettig ervaar. Ik wil niet negatief over deze mevrouw praten en zo zou deze tekst ook niet opgevat moeten worden. Het is een vrouw met veel hart voor deze kinderen, maar ze is een echte Surinamer. In Suriname is er een groot verschil in cultuur omtrent omgang tegenover kinderen. Ouderen staan altijd boven de kinderen. Ja maar... wordt hier niet geaccepteerd. Je dient gewoon te luisteren. Van dit cultuurverschil heb ik veel geleerd. Ik denk dat ik wel wat van deze hierarchische visie mee naar huis neem maar niet alles. Ik merk dat de leerlingen het erg fijn vinden dat ik niet direct op ze schreeuw als ze iets fout doen maar eerder een gesprek hierover met ze begin.

Suriname is een stuk armer dan Nederland. Ondanks dat mijn stageschool een particuliere school is zijn er weinig middelen. Dit is soms lastig omdat we vanuit Nederland een manier geleerd krijgen waarin het digibord bijna onmisbaar is geworden. Ik gebruik nu een krijtbord. In het begin was dit soms lastig, maar het krijtbord is mijn grote vriend geworden. Ik teken erg veel tijdens een les en merk dat ik zo stapje voor stapje dingen kan uitleggen. Ik kan de stof op deze manier ook visueel maken. Sommige dingen kun je niet tekenen en daarbij zou het handig zijn om het internet te gebruiken. Zo gaf ik laatst een les over eencellige dieren. Ik had ze schematisch op het bord getekend. Ik vind dit alsnog te abstract. Toen heb ik gevraagd welke kinderen er een telefoon met internet bij zich hadden. Dit waren er per klas gemiddeld drie. Ik heb toen deze leerlingen een filmpje laten opzoeken waarin een amoebe aan fagocytose doet. Zo werd het voor de leerlingen toch wat meer visueel.